Strateški cilj velikosrpstva u 20. stoljeću na svim razinama postojanja i djelovanja bio je odvajanje Bosanaca od Bosne i predstavljanje istih kao pukog ostatka osmanskog carstva (Ottoman legacy). Ta bjesomučna primitivna propaganda je u 20. stoljeću razvijala tezu da Bosna nema svoj narod! U velikosrpskom hegemonizmu Bosanci čak i ne postoje – mogu biti samo religijska skupina.
Piše: SENADIN LAVIĆ
U okviru srpstva kao nacionalnog pokreta i hegemonijskog projekta razvija se plansko konstruiranje poželjnih činjenica za “srpsku stvar”. Tako nastaju mitovi o “štokavcima” koji su svi Srbi (Vuk S. Karadžić), o Bosancima ili Bošnjanima koji su “postali” od Srblja, o Bosni kao “srpskoj zemlji”, o Kotromanićima kao “srpskoj” vladarskoj dinastiji, o islamiziranju Srblja i tome slično. Pritom, ciljano se skriva povijesni proces srbiziranja etničkih Vlaha na Balkanu i u Bosni od druge polovine 19. stoljeća. Sama srž velikosrpske propagande cilja na reduciranje Bošnjaka/Bosanaca na muslimane koji su se polakomili i napustili “pradedovsku veru”. Stoga oni nisu narod i ne mogu razviti naciju, jer su samo vjerska grupa koja se odmetnula od “prave” vjere. Ove izmišljotine trebaju poslužiti paralizi Bosanaca i poricanju Bosne.
Velikosrpska propaganda, dakle, nastoji bosanske Bošnjake kao narod reducirati na muslimane (religijsku grupu) i onda ih prikazati kao sljedbenike Muslimanskog bratstva koje je u Egiptu osnovao Hasan al Banna. U tome se krije jedna podla podvala i duboka prevara budući se muslimanska vjera ciljano prikazuje kao teroristička, a muslimani kao islamski radikali i ekstremisti. Na taj način se u okviru islamofobije velikosrpstva zločini nad Bošnjacima opravdavaju kao “preventivni genocid” (ratni zločinac R. Karadžić) nad fundamentalistima. Hegemonijska propaganda velikosrpstva pokazuje Bosance muslimanske vjere u islamofobnom stereotipu kao veliku opasnost. Iz smišljene “povezanosti” s Muslimanskim bratstvom slijedi stravična konstrukcija. Naime, u tom konstruktu Bosanci su osnovali političke partije koje su pod kontrolom Mladih muslimana, organizacije koja je pokrenuta po uzoru na egipatsku organizaciju Muslimansko bratstvo. Tako su oni stigmatizirani, osumnjičeni i obilježeni kao opasni i treba ih staviti pod nadzor, a ako treba i genocidno istrijebiti. Zato se govori o radikalizaciji Bosanaca muslimanske vjere.
Bosanci navodno slijede koncept panislamizma, nasilnog džihada i pokušavaju izgraditi “islamsku državu” u Bosni. Stoga oni nemaju nikakve veze s evropskim naslijeđem, oni ne pripadaju Evropi, oni su “orijentalci”, došljaci, stranci, Drugi. Velikosrpska propaganda “spaja” Bosance/Bošnjake preko Mladih muslimana (kao da se radi o svenarodnom i bitnom pokretu među građanima Bosne) s Muslimanskim bratstvom Hasana al Banne kojeg povezuje s nacistima s kojima je navodno blisko sarađivao. Iz te propagandne “logike” onda slijedi da su Bosanci uz naciste i da ih treba mrziti zbog toga i kažnjavati.
Na taj način se od jednog evropskog naroda pravi objekt fobije i faulizma, što izražava mržnju i animozitet prema njima. Konsekvenca je podvale u svođenju muslimana na radikalne ekstremiste koji su povezani s nacističkom ideologijom. Sličan postupak se može naći u toku Drugog svjetskog rata, tačnije 1944. godine, kada su Rusi neosnovano optužili krimske Tatare za saradnju s neprijateljskim nacističkim snagama što je bilo predložak za stravične zločine, deportacije i progon Tatara iz njihove postojbine na Krimu.
U velikosrpskoj islamofobnoj propagandi se operira terminom muslimani i svjesno se skriva ime Bosanac ili Bošnjak. Ignorancija narodnog i nacionalnog imena kazuje da se taj narod ne priznaje. Vjernika muslimana se demonizira i dehumanizira kao negativca, da bi se kamufliralo stvaranje “velike Srbije” ili “srpskog sveta”, odnosno ortodoksnog velikosrpskog kalifata na Balkanu u sklopu Putinovog “ruskog sveta”. U višegodišnjim denuncijacijama Bosanaca sva beogradska propagandna mašinerija nastoji prikazati Bosance kao opasnu radikaliziranu islamističku skupinu u srcu Evrope. Za te svrhe posebno se naglašava pamflet A. Izetbegovića Islamska deklaracija (Srpska reč, Beograd, 1970.) koji ustvari nikada nije igrao niti igra bilo kakvu značajnu ulogu među intelektualnim krugovima u Bosni.
U objavljivanju ovoga pamfleta pomažu D. Ćosić i V. Šešelj, jer vide mogućnost dalekosežne manipulacije sa sadržajem. A. Izetbegovića pokazuju kao referentnog mislioca koji je na pozicijama militarnog islama. Međutim, taj pamflet je poslužio kao opanjkavajući materijal i “dokaz” opasnih islamističkih namjera Bosanaca muslimanske vjere u montiranom sudskom procesu 1983. godine. Preko njega se “pokazuje” da ti bošnjački stanovnici Bosne nisu sposobni za sekularni evropski način života. Pritom, samo je srpstvo sposobno zaštiti evropske vrijednosti i ono to radi čak o 1389. godine na Kosovu polju.
Ključni propagandni opanjkavajući momenat je optuživanje bošnjačkih aktivista, koji su 1990. krenuli u političku arenu s političkom strankom SDA, da žele ostvariti projekt izgradnje “islamske države” u Bosni. Sva je velikosrpska strategija u tome da se Bosanci muslimanske vjere prikažu i “nacrtaju” kao radikalni islamisti i ekstremni religijski fanatici. A to je priprema za najstravičniju optužbu, bolesnu objedu velikosrpstva, protiv Bosanaca kojom se kazuje da je Bosna platforma za napad islamista na kršćanske vrijednosti u ovom dijelu Evrope. Poslije toga je sasvim jasno što velikosrpska propaganda stvara sliku opasnih islamista i negira sve počinjene zločine nad nedužnim civilima koje su vojnici ratnih zločinaca R. Karadžića i R. Mladića bacali u masovne grobnice na teritoriji Bosne koju su preimenovali u “entitet rs”. Satanizacija muslimana treba da opravda zločine nad njima!
Monstruozne laži velikosrpske propagande o Markalama, Srebrenici, Tomašici, Omarskoj, Trnopolju, Keratermu, Jakarinoj kosi, Starim Kevljanima, Korićanskim stijenama, Sarajevu, Tuzlanskoj kapiji, Nevesinju, Foči, Višegradu, laži o Haškom tribunalu, granatiranju gradova i naselja s civilima, trebaju poslužiti opravdanju i negiranju ratnih zločina, a posebno naglašavanju stava o radikalizaciji Bosanaca. Podmetanje “ubistva srpskog svata” na Baščaršiji kao uzroka za početak rata i agresije u Bosni skriva činjenicu o dogovoru iz Karađorđeva između Miloševića i Tuđmana 1991. godine. Isto tako, time se skriva plan Srbije i Miloševićevog režima da se vojnički “upadne” u Bosnu i da se okupiraju teritorije budućeg “srpskog entiteta”. Pažljivo se skriva odgovornost i angažiranost Srbije i Hrvatske u agresiji na Republiku BiH, te se agresija Miloševićevog i Tuđmanovog režima predstavlja kao “građanski rat”.
Propagandne laži planski ignoriraju agresiju susjednih država na Republiku BiH 1992-1995. Skriva se činjenica da su vojne formacije HVO i Vojska rs bile pod direktnom kontrolom Hrvatske i Srbije i da nisu mogle samostalno biti uspostavljenje i korištene u ratnim operacijama. Skrivanje direktnih veza tih vojnih formacija sa susjednim državama služilo je skrivanju odgovornosti Srbije i Hrvatske za agresiju na Republiku BiH, odnosno očite činjenice da se radilo o međudržavnom sukobu. Time se skrivala i odgovornost Organizacije UN, Vijeća sigurnosti i velikih svjetskih sila.
Dakle, strateški cilj velikosrpstva u 20. stoljeću na svim razinama postojanja i djelovanja bio je odvajanje Bosanaca od Bosne i predstavljanje istih kao pukog ostatka osmanskog carstva (Ottoman legacy). Ta bjesomučna primitivna propaganda je u 20. stoljeću razvijala tezu da Bosna nema svoj narod! U velikosrpskom hegemonizmu Bosanci čak i ne postoje – mogu biti samo religijska skupina.
Zato se u procesu disolucije SFRJ podmeće stav da u pregovorima treba priznati pravo svakom “narodu”, ali ne i republikama koje su činile državu-federaciju. Nakon referenduma za nezavisnost Republike BiH vrlo brzo je raširena priča srbijanskog hegemonizma kako “Srbi nisu izašli na referendum” što je godinama zavodilo javnost i stvaralo dojam da “etničke grupe” izlaze na referendume ili glasanja za državne parlamente. Na referendumu glasaju svi građani jedne države – bez obzira koje su narodne grupe ili vjerske nominacije. Ali, politički tribalizam to ne priznaje i dalje nameće “narod” kao osnovu političku jedinicu.
Kao odgovor na velikosrpsku propagandu, mitomaniju i hegemonizam Bosanci moraju nastaviti s istrajnim građenjem evropske demokratske države ravnopravnih građana.
