Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Për një njeri që flet parreshtur,
e frerë në buzë s’di të mbajë,
nuk mund të kini asnjë shpresë,
ka më shumë shpresë tek budallai!
2
Mikut që do me të vërtetë,
mos i bëj lajka asnjëherë,
kështu padashur i ke hapur,
përpara këmbëve njé humnerë!
3
Toka rënkon e turbullohet,
kur shërbëtori bëhet mbret,
kur budallai i budallenjve,
me pasurinë e tij të vret.
Kur burrë të mirë merr prostituta,
e hijerëndë rri pastaj,
kur shërbëtorja sfi don Zonjën,
dhe merr për burrë-burrin e saj!
4
Nga frika dridhet i pabesi,
në toké këmbët kurrë s’i mban,
ndërsa i drejti s’trëmbet kurrë,
i sigurt’ është si një luan!
5
E madhe është pesha e gurëve,
dhe rëra që ka gjithësia,
po zëmërimi i budallait,
peshon më tepër nga të dyja!..
6
Mizor tërbimi i njeriut,
dhe zëmërimi padyshim,
po xhelozia e një zemre,
nuk mund të ketë krahasim!
7
Të shtrënjtë janë xhevahirët,
me ngjyrat e ylberit,
të shtrënjtë janë padyshim,
por jo në qafë të derrit!
